دانشمندان به تازگی دریافته‌اند که یک سنگ بزرگ که چهارمین سیارک بزرگ در منظومه شمسی است، می‌تواند یک سیاره کوتوله باشد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، دانشمندان تاکنون تصور می‌کردند که " هایجیا"( Hygiea) چهارمین سیارک بزرگ منظومه شمسی است. حال آنها با طبقه‌بندی جدیدی دریافته‌اند که ممکن است این سنگ بزرگ کوچک‌ترین سیاره کوتوله در منظومه شمسی باشد.
سیاره کوتوله در تعریف اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی یک جرم آسمانی است که در حال چرخش یک ستاره است و به اندازه‌ای غول‌پیکر است که می‌تواند توسط نیروی خود به دور خود گردش کند.
"هایجیا" در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد و برای اولین بار در سال ۱۸۴۹ میلادی کشف شد.
اخترشناسان معتقدند که " هایجیا" قطری بیشتر از ۴۵۰ هزار کیلومتر دارد و یافته‌های جدید راجع به آن زمانی مشخص شد که یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ " وی ال تی "(VLT )، " هایجیا" را رصد کردند.
پیش از این هم دانشمندان در اطلاعات نجومی خود تجدید نظر کرده‌اند که مشهورترین مثال آن "پلوتو" است که در سال ۲۰۰۶ میلادی از یک سیاره، به سیاره کوتوله تغییر پیدا کرد.
علاوه بر پلوتو، سه سیاره کوتوله مشهور دیگر هم در منظومه شمسی وجود دارند.
البته تصاویر با کیفیت نشان می‌دهد که " هایجیا" با وجود اینکه با جاذبه خود احاطه شده است، فاقد دهانه‌های برخوردی در سطح خود است.
به این ترتیب محققان دریافته‌اند که"" هایجیا" می‌تواند به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه‌بندی شود.
دانشمندان به تازگی دریافته‌اند که یک سنگ بزرگ که چهارمین سیارک بزرگ در منظومه شمسی است، می‌تواند یک سیاره کوتوله باشد.
به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، دانشمندان تاکنون تصور می‌کردند که " هایجیا"( Hygiea) چهارمین سیارک بزرگ منظومه شمسی است. حال آنها با طبقه‌بندی جدیدی دریافته‌اند که ممکن است این سنگ بزرگ کوچک‌ترین سیاره کوتوله در منظومه شمسی باشد.
سیاره کوتوله در تعریف اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی یک جرم آسمانی است که در حال چرخش یک ستاره است و به اندازه‌ای غول‌پیکر است که می‌تواند توسط نیروی خود به دور خود گردش کند.
"هایجیا" در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد و برای اولین بار در سال ۱۸۴۹ میلادی کشف شد.
اخترشناسان معتقدند که " هایجیا" قطری بیشتر از ۴۵۰ هزار کیلومتر دارد و یافته‌های جدید راجع به آن زمانی مشخص شد که یک تیم بین‌المللی از ستاره‌شناسان با استفاده از تلسکوپ " وی ال تی "(VLT )، " هایجیا" را رصد کردند.
پیش از این هم دانشمندان در اطلاعات نجومی خود تجدید نظر کرده‌اند که مشهورترین مثال آن "پلوتو" است که در سال ۲۰۰۶ میلادی از یک سیاره، به سیاره کوتوله تغییر پیدا کرد.
علاوه بر پلوتو، سه سیاره کوتوله مشهور دیگر هم در منظومه شمسی وجود دارند.
البته تصاویر با کیفیت نشان می‌دهد که " هایجیا" با وجود اینکه با جاذبه خود احاطه شده است، فاقد دهانه‌های برخوردی در سطح خود است.
به این ترتیب محققان دریافته‌اند که"" هایجیا" می‌تواند به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه‌بندی شود.
آژانس فضایی آمریکا و اروپا قصد دارند با همکاری یکدیگر زمین را از شر برخورد سیارک‌های خطرناک حفظ کنند و شاید یک روز بتوانند زمین و نوع بشر را نجات دهند.
به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، اگر بشریت قصد دارد سیارک‌های خطرناک را متوقف کند، کشورها باید با هم همکاری کنند و خوشبختانه این اتفاق در حال رخ دادن است.
تیم‌های مربوطه از آژانس‌های فضایی آمریکا(ناسا) و اروپا(ESA) هفته آینده در رم برای گفتگو در مورد ارزیابی انحراف سیارک‌ها به منظور جلوگیری از برخورد با زمین و آغاز یک ماموریت تحقیقاتی مشترک برای بررسی امکان برخورد دادن عمدی یک فضاپیما به سطح سیارک دیدار می‌کنند.
آنها در این پروژه قصد دارند تا مدار یکی از دو سیارک "دیدیموس"(Didymos) را بین زمین و مریخ منحرف کنند و با ایجاد یک برخورد، اثر ضربه ناگهانی بر سیارک را به طور مؤثرتر مشاهده کنند تا در آینده بتوانند آن را بهتر مدیریت کنند.
ناسا این برخوردگر موسوم به "DART" را آماده خواهد کرد. این برخوردگر در تابستان 2021 پرتاب میشود و با سرعت 23 هزار و 760 کیلومتر بر ساعت به سیارک کوچک‌تر دوقلوهای "دیدیموس" اصابت خواهد کرد. سپس یک تاسواره ایتالیایی موسوم به "لیسیاکیوب"(LICIACube) لحظه برخورد را مطالعه خواهد کرد.
آژانس فضایی اروپا(ESA) نیز در اکتبر سال 2024 یک کاوشگر به نام "هرا"(Hera) را برای بررسی سیارک هدف از جمله دهانه ایجاد شده توسط ضربه، جرم سیارک و یک کاوشگر راداری که برای اولین بار برای سیارک‌ها اجرا میشود، مورد آزمایش قرار خواهد داد. رسیدن "هرا" به این سیارک تقریبا دو سال طول خواهد کشید.
دانشمندان این جفت سیارک را با دقت انتخاب کردند، زیرا آزمایش آنها آسان بود. سیارک کوچک‌تر آن قدری آرام می‌چرخد که برخورد DART بتواند مدارش را به میزان قابل توجهی منحرف کند.
البته که تفاوت بزرگی بین آزمایشی مانند این و یک بحران واقعی وجود دارد. در حالی که برخورد فرضی همین سیارک نیز می‌تواند صدمات جدی به زمین و ساکنانش وارد کند، اما یک سیارک کوچک و کند است. بنابراین سیستم‌های ایجاد انحراف آینده باید بتوانند سیارک‌های خیلی بزرگ‌تر و سریع‌تری را منحرف کنند. این یک گام مهم به سوی یک سیستم دفاعی مناسب برای حفظ حیات زمین و انسان‌ها است.
درباره این سایت